PROKRASTYNACJA c.d.
Czym jest ta siła, która powstrzymuje nas od podjęcia działania, zrobienia choćby kroku, chociaż wiemy, że zmieniłoby to nasze życie?
Czemu jest tak mocna, że nie pomagają logiczne wyjaśnienia, zrozumienie dlaczego, a nawet samo to, że bardzo chcemy coś zrobić, ale bezskutecznie?
To może być strach, nawet lęk, który niemal zamraża albo podsuwa setki innych spraw do zajęcia się w danej chwili. Żeby nie zrobić, nie poczuć, nie skonfrontować się z tym, co niewygodne.
Z tym, że nie wiemy, co będzie, jak to wreszcie zrobimy lub chociaż zaczniemy.
Z tym, że może nie wyjść, a nie lubimy porażek.
Z tym, że zawsze robiliśmy inaczej i zmiana wydaje się niemożliwa.
Z tym, że branie spraw w swoje ręce to również branie odpowiedzialności, a być może nikt nas tego nie nauczył wcześniej.
Również z tym, że możemy odnieść sukces, a wówczas to już w ogóle nie wiadomo jak żyć, choć brzmi to absurdalnie i niedorzecznie.
Różne nosimy przekonania, przyzwyczajenia, schematy myślenia i działania, które kiedyś nabyliśmy, żeby sobie poradzić. Czasem nawet żeby przeżyć. I każda próba zmiany kontaktuje nas z odepchniętymi, trudnymi emocjami, a zadaniem systemu nerwowego jest utrzymać nas przy życiu i szeroko rozumianym bezpieczeństwie za wszelką cenę. Więc prokrastynujemy.
To jest ogromna siła, choć na pierwszy rzut oka wydaje się nielogiczna i bezsensowna.
I pierwszym krokiem do nowego jest zobaczenie tego takie, jakie jest. Rozpoznanie.
Jeśli zechcesz, będę ci towarzyszyć na każdym etapie, zawsze powtarzając, że “wszystko z tobą w porządku”.
