NIE LUBIĘ

Są momenty w terapii, w których mnie nie lubisz.

Bo pokazuję niewygodne, odkrywam głęboko skrywane, stawiam prawdę przed twoimi oczami.

To wtedy, gdy czuję, że mogę sobie i tobie na to pozwolić, że jesteś gotowa, chociaż czasem ty twierdzisz inaczej.

Masz prawo, bo włączają ci się po raz enty utarte schematy myślenia, działania.

Masz prawo, ponieważ dotykamy tematów trudnych, szerokich, w których być może jeszcze jest sporo do zobaczenia, uznania.

Masz prawo, bo być może jesteś zmęczona i nie czujesz się na siłach dźwignąć kolejnego tematu.

Ja wiem, że to „nielubienie” jest po prostu elementem naszego procesu terapeutycznego. To moment, w którym twoja głowa mówi „niee, to na pewno nie ja. Ja tak nie myślę, a już na pewno nie robię!” albo „musisz tą prawdą tak po oczach?”.

To normalne, że pojawia się uczucie wstydu, zakłopotania, nawet niezgody. Nadal wszystko jest z tobą w porządku. Jestem tu razem z tobą. Możemy chwilę postać, żebyś złapała oddech. Jestem również po to, żebyś nie „uciekła”, a przynajmniej nie nieświadomie.

Pamiętaj, że od momentu rozpoczęcia terapii nie jesteś już sama. I to poczucie pomaga ten proces przejść

 MASZ TO W SOBIE

Wpada ci pomysł do głowy. Łapiesz go, pojawiają się emocje. Ekscytacja, ciekawość, zachwyt, trochę strachu? Czujesz przyjemne „motyle” w brzuchu. Masz ochotę rzucić wszystko, co robisz, żeby móc zanurzyć się w nowym. 🥰

I wtedy często zdarza się życie codzienne. Zadzwoni telefon, dziecko zawoła, partner o coś zapyta i… po pomyśle 😕

A przecież mówili, że trzeba iść za kreacją, dać się ponieść i tworzyć, póki w tym jesteś. Że jak od razu nie zapiszesz, nie rozwiniesz myśli, to przepadło. Pociąg odjechał 😞

Ja mówię: nie musisz w to wierzyć, możesz zmienić przekonania i zaufać sobie. 💗

Jeśli tylko zapamiętasz o czym było to nowe, możesz swobodnie do tego wrócić, do czucia także! Do tego rozświetlenia, błysku w oku. Masz to w sobie, emocje są dostępne cały czas, wystarczy tam pójść. Sprawdź.

Nic nie uciekło.

Zawsze możesz wrócić do swoich emocji. 💜

 NIE WIEM

Siadasz na fotelu, zaczynasz opowiadać i gdy dopytuję o emocje, czasem pojawia się u ciebie „nie wiem”.

Bywa, że zbyt duża (dla ciebie) ilość tych „nie wiem” sprowadza ciszę, spuszczenie wzroku i westchnienie.

To jest w porządku. Dla mnie twoje „nie wiem” oznacza, że nie masz kontaktu z tym, co się pod tym kryje, z odpowiedzią. Jeszcze nie masz.

Daj sobie czas, bez presji. Odpowiedź przyjdzie. Pojawi się. A tymczasem oddychaj swobodnie, bądź dla siebie dobra, nie naciskaj, nie poganiaj. Masz to w sobie, jesteś kompletna.

 ZWOLNIJ

Zwolnij, a dostrzeżesz.

Że powietrze pachnie.

Że wrony się bawią.

Że otacza cię mnóstwo dźwięków.

Że słońce promieniami rozświetla chodnik.

Że liście na drzewach tańczą.

Że spokojniej oddychasz.

Że pan w kolejce ma spodnie w kratę, a pani w tramwaju wzruszenie w oczach.

Że można iść wolno i także się potknąć.

Że kawa dziś pachnie inaczej.

Że w sumie to lubisz, gdy pada.

Że się właśnie uśmiechasz.

Czy tak nie jest po prostu przyjemniej żyć?